Νέα Αρχή

Καλημέρα.

Σήμερα κάνω μια νέα αρχή.

Θα έρθεις μαζί μου;

Δε μπορώ πια να σε κατηγορήσω αν δεν το κάνεις.

Η ανάγκη για μια νέα αρχή είναι απλά η μετάφραση της ανάγκης για ένα ακόμα τέλος. Τέρμα. Το θέμα είναι όμως, αν στην πραγματικότητα δεν έχει τελειώσει κάτι, είναι ουσιώδης αυτή η νέα αρχή;

Εύκολες οι ερωτήσεις σήμερα, εύκολες κι οι απαντήσεις: Όλα κρίνονται πλέον εκ του αποτελέσματος. Είτε αυτό λέει κάτι για σένα είτε όχι.

Όσο για το πριν και το τώρα, η νέα αρχή είναι μονόδρομος. Πλασματική; Ίσως. Σίγουρα ο χρόνος έχει συνέχεια. Είτε τα ρίξεις όλα κάτω απ' το χαλί, είτε τα μαζέψεις σιγά σιγά, αυτά πάντα θα υπάρχουν εκεί, στο παρελθόν, να θυμίζουν ότι από αυτά γεννήθηκε το παρόν. Καμία χρονομεταφορά. Κανένα μαγικό κουμπί. Στην ουσία τα πράγματα είναι ίδια. Απλά, εξαντλούμε την πιθανότητα να αλλάξει κάτι μέσω της δικής μας οπτικής. Να δούμε που θα μας βγάλει αυτό. Έπειτα εδώ θα είμαστε πάλι.

Ένα πράγμα δεν ξέρω. Εσύ θα είσαι εκεί;

Πολυ-Διάστατο

Που όταν δε δημιουργείς, καταναλώνεις, κι όταν δεν καταναλώνεις, κοιμάσαι. Όταν δημιουργείς, βασανίζεσαι. Όταν δεν δημιουργείς, αναλώνεσαι. Όταν είσαι εσύ, είσαι θνητός, κι όταν είσαι κάποιος άλλος, είσαι δήθεν. Όταν κοιτάς μπροστά, το πίσω σβήνει, κι όταν κοιτάς πίσω, δεν έχεις που να πας. Το τώρα, χαμένο κάπου ανάμεσα σ' αυτό και το επόμενο βήμα.

Το ξέρω.

Καμιά απορία σήμερα, μωρή κουφάλα.

Μόνο δως μου ομπτζέκτιβς κι έξω απ' την πόρτα. I'll do the math, όπως πάντα.

Απόφαση;;;

Λοιπόν, αν μη τι άλλο η όλη υπόθεση δίνει λαβή για φιλοσοφίες. Οι περισσότερες αποφάσεις που χρειάζεται να πάρει κάποιος είναι σημαντικές, με την έννοια ότι καθορίζουν τη ροή της ιστορίας. Απλά κάποιες από αυτές "φαίνονται" μεγαλύτερες, ίσως γιατί φαίνονται οι διαφορετικές συνέπειες ευκολότερα. Πχ, το να μην πας στο περίπτερο, μπορεί να σου σώσει τη ζωή, μπορεί όμως να μην μαζέψεις το νικητήριο Τζόκερ απ' το δρόμο, δε θα το μάθεις ποτέ, οπότε δεν έχει σημασία. Τι είναι αυτό που τελικά παίζει τον πιο δραστικό ρόλο; Η συνείδηση; Το αποτέλεσμα; Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παίρνεις την απόφαση; Ή μήπως η συνέχεια; Το γεγονός δηλαδή ότι ούτως ή άλλως πρέπει να υπάρξει συνέχεια επομένως πρέπει να υπάρξει λήψη απόφασης, όποια κι αν είναι αυτή;

Έπειτα υπάρχει το συναίσθημα. Συχνά ο μόνος παράγοντας στη λήψη μιας απόφασης είναι το πως αισθανόμαστε με την επιλογή μας. Τι γίνεται όμως όταν το δίλημμα είναι μεγάλο; Όταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση, αλλά καμιά από τις δύο επιλογές δε θα σου εξασφαλίσει ότι δε θα νιώσεις δυστυχισμένος με την επιλογή σου; Είναι όντως επιβεβλημένη η ζύγιση των καταστάσεων (the lesser of two evils) ή είναι μια καλοστημένη άμυνα στην ασυνείδητη ψυχολογική προετοιμασία για το στραπάτσο που δεν αποφεύγεται;

Αν κάθε απόφαση είναι η συνέχεια του νήματος προς μια κατεύθυνση, τότε πραγματικά θα 'θελα για λίγο, να δω το σύνολο όλων αυτών των ιστών, από την αρχή του χρόνου μέχρι το τώρα. Τόσο τυχαίες και τόσο νομοτελειακές ταυτόχρονα που μοιάζουν οι συνέπειες των αποφάσεων μας, είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό θα είναι γεωμετρικά τέλειο, με μια συγκλονιστική συμμετρία που θα φτάνει μέχρι την πιο μικρή ίνα.

Κι απο κει και πέρα, το χάος. Τα ερωτηματικά που μπορείς να απλώσεις στο θέμα είναι ατέλειωτα και τις περισσότερες φορές άχαρα και άσκοπα. Το πιο απλό: Ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν...; Ή αν δεν...; Έχουμε τελικά την τύχη μας στα χέρια μας; Σε τι βαθμό; Τι θα γινόταν αν γνωρίζαμε από πριν με μαθηματική ακρίβεια όλες τις συνέπειες των αποφάσεων μας; Ήδη ακούγεται βαρετό. Είναι ευχή, κατάρα, δύναμη ή ψευδαίσθηση το να περνούν από τα χέρια μας πολλές αποφάσεις;

Το φτωχό μου μυαλό αρνείται να δώσει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Μπορώ να καταλάβω πόσο άσκοπη και μάταια φαίνεται λοιπόν η διαδικασία της λήψης αποφάσεων. Αυτό που πραγματικά όμως με εντυπωσιάζει, είναι πως ακόμα κι έτσι να δεις το πράγμα, δεν παραιτείσαι. Ακόμα κι αν η επιλογή σου είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Ακόμα κι αν δεν βλέπεις το δάσος. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν τελειώνει ποτέ η ιστορία. Το παν γι αυτήν είναι να πάρεις μια απόφαση, όποια κι αν είναι αυτή. Για να πας παρακάτω και να πάρεις την επόμενη. Κι όσο παράλογο και μάταιο φαίνεται αυτό, τόσο εσύ συνεχίζεις. Δηλαδή, είναι φοβερό αυτό το πράγμα με σένα! Τόση σκέψη για μια απόφαση, αλλά από τη στιγμή που την πήρες, λίγη σημασία έχει τι διάλεξες τελικά!

Κι αυτό το ρητό που κυκλοφορεί απ' την αρχή, κι όλο κάποιος στο είπε, κι όλο το είπες σε κάποιον άλλο, αυτό το "Πάρε μια απόφαση και πράξε ανάλογα, δεν έχει σημασία τι, και πίσω μην κοιτάς", μοιάζει με "φιλικό χτύπημα στην πλάτη", με το ταπεινό χαμόγελο μιας μεγάλης φιλοσοφίας, που σου προδίδει τη μικρότητα σου μέσα στο μεγαλείο σου!

Έτσι, πήρα την απόφασή μου. Και δε θα μάθω ποτέ όλες τις συνέπειες. Καλύτερα, ίσως και να μην το άντεχα.

Out Of Focus

Όταν αυτός ο κόσμος της αοριστίας και της απροσδιοριστίας γκρεμίζεται, φέρνω στο νου μου τις φάτσες των σοφών. Αυτών που μέχρι και πριν λίγα λεπτά κείτονταν ήρεμοι στη σιγουριά της εμπειρίας και της εφαρμοσμένης γνώσης. Οι αντιδράσεις τους είναι παροιμιώδεις. Βλέμματα πλουσίων που έχασαν την περιουσία τους σε ένα λεπτό. Φτώχεια και σιωπή, αλλά αυτή η σιωπή είναι διαφορετική. Είναι το ατυχές αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να βρεθεί η στοιχειώδης δύναμη για την άρθρωση λίγων "πώς" και "γιατί".

Όταν βρεθεί το αντίτιμο που θα εξαγοράζει την ψυχική ηρεμία όλων των ανθρώπων, τότε ο κόσμος θα έχει ήδη τελειώσει. Η αυτοκαταστροφική μας φύση, ζητάει την όλο και πιο εύκολη λύση που μας βγάζει από τον κόπο. Όταν λοιπόν βγούμε από όλους τους "κόπους" τότε έρχεται και το GAME OVER. Τι κι αν βγήκαμε Top Scorers;

Φυσικά και πάντα θα αποζητούμε την πιο εύκολη λύση (ή τέλος πάντων μια οποιαδήποτε λύση), διότι αυτός είναι ο μόνος κανόνας του παιχνιδιού και άρα το νόημα του. Το θέμα εδώ όμως είναι ότι οι πιο πολλοί παίζουμε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι θα γινόταν αν όλες οι προθέσεις μας και οι στόχοι των ενεργειών μας έπαιρναν την τιμή TRUE. Και πάλι θα βγαίναμε χαμένοι, γιατί θα μέναμε χωρίς παιχνίδι. Παίζουμε, θέλοντας να αγκαλιάσουμε το στόχο που πολεμούμε να αποφύγουμε.

Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τσακίζεται, παρ' το χαμπάρι επιτέλους. Νομοτελειακά λοιπόν, ο πόνος είναι ζωογόνος. Απλά ο άνθρωπος, με το ακατανόητο σκεπτικό του κάνει τη διαφορά και έχει κλέψει ήδη τη νίκη μέσα από τα χέρια της ακατανόητης φύσης, ακόμα κι αν αυτή κάποτε τον εκδικηθεί και τον σβήσει μια για πάντα. Και πάλι, το παιχνίδι παιζόταν αλλού...

Μια ανάσα στη βροχή...

Βροχή. Καταιγίδα. Άπειρες μικρές σταγόνες χτυπούν επάνω μου, κι εγώ προσπαθώ με μανία να με αγγίξουν. Υποτίθεται ότι κάτι πρέπει να με αγγίξει, το ένστικτο μου υπαγορεύει ότι έτσι γίνεται. Νιώθω να βάλλομαι από παντού, το μόνο που θέλω είναι να κρατήσω κάποιες σφαίρες στο κορμί μου, αλλά συνηθώς με διαπερνούν σαν να μη συνάντησαν ποτέ τίποτα στην τροχιά τους. Δε μπορώ να διανοηθώ το συμπέρασμα από φόβο. "Κενός άνθρωπος;"

Αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος. Το σιχαίνομαι, και δεν περιμένω από κανένα να το αγκαλιάσει, πόσο μάλλον όταν αυτή η εικόνα ώρες ώρες αηδιάζει εμένα τον ίδιο. Κάποτε έπρεπε να οριοθετήσω κάποια πράγματα. Να δώσω ταυτότητες. Να δώσω στα πράγματα τη δική μου υποκειμενική διάσταση. Να δώσω χρώμα. Κι ας ήταν η λάθος ματιά, το λάθος χρώμα. Θα είχα έναν σταθερό άξονα να κινούμαι τουλάχιστον, γιατί τώρα χωρίς χάρτη...

Σου φαίνεται γελοίο το ότι έχω πρόβλημα να δεχτώ τόσες πια πιθανές/δοθείσες εκφάνσεις του κόσμου μας. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει τίποτα, ίσα ίσα, πολλές φορές το πρόβλημα είναι το ακριβώς αντίθετο. Ώρες ώρες εύχομαι τα πράγματα να ήταν άσπρο-μαύρο, να είχα τη δυνατότητα να κάνω εύκολα τις επιλογές -σωστές ή λανθασμένες- αυτό πλέον είναι το τελευταίο που με απασχολεί.

Ψάχνω να βρω κάτι σταθερό γύρω μου να πιαστώ, να με βάλω μέσα, να νιώσω ότι "εδώ θα ανήκω για πάντα". Αντ' αυτού, νιώθω προϊόν μιας τυχαίας γενιάς, καταναλωτής σε 24ωρη βάση, ένας κακόμοιρος κλόουν, καταδικασμένος να αξιολογεί πράγματα κάλπικα και καταστάσεις πλαστές, ψευδαισθήσεις...

Το λυπηρό είναι, όταν έχεις μεγαλώσει μαθαίνοντας να σέβεσαι κάποιες έννοιες, να τις βλέπεις να καταρρέουν η μία μετά την άλλη και να σε συνεπαίρνουν και σένα στην κατρακύλα τους. Επικοινωνία... δεν είμαι σίγουρος αν σήμερα οι περισσότεροι την επιδιώκουν ή αν προσπαθούν να την αποφύγουν... Όταν βλέπεις στα βλέμματα του κόσμου ότι έχουν σταματήσει πλέον να πιστεύουν στον άλλο, ή στον Άνθρωπο γενικότερα, πώς μπορείς να δημιουργήσεις μια κοινωνία; Πώς μπορείς να ψιθυρίσεις τη λέξη εμπιστοσύνη;

Στις φιλικές συγκεντρώσεις, στις παρέες, στις "χαρές", στο τραγούδι, βλέπω τα μάτια μας λάμπουν για κάποιες στιγμές. Γιατί εκεί να είναι το λίγο; Γιατί εκεί να είναι "το παραστράτημα"; Γιατί να είναι αυτό το παραμύθι; Κι αν είναι αυτό το παραμύθι, τότε η αλήθεια που κατοικεί; Μέσα στα κλειστά μας παράθυρα, στις τηλεοράσεις, στη σιωπή και στη βιασύνη; Αλήθεια. Η πιο παρεξηγημένη λέξη. Οτιδήποτε φέρει τη λέξη "αλήθεια" ως ετικέτα, είναι πλέον σίγουρο ότι είναι ακόμα μια απάτη.

Μήπως έψαχνα πάντα σε λάθος μέρος; Μήπως έπρεπε να ανησυχώ μόνο και να κάνω αυτοσκοπό την προσωπική μου επιτυχία; Εδώ είμαστε. Επιτυχία. Μεγάλη κουβέντα. Τι σημαίνει να πετύχεις, στη ζωή για παράδειγμα; Εδώ οι απαντήσεις δεν έχουν τέλος. Λεφτά, υγεία, η αίσθηση της ολοκλήρωσης, οικογένεια, απόγονοι, προσφορά, και δε συνεχίζω διότι πλεόν ακόμα και η επιβίωση θεωρείται επιτυχία και μάλιστα σε ίδια μεγέθη με τα παραπάνω. Απλά, να ζήσεις. Τόσο απλά! Βρες ένα τρόπο να ζήσεις έτσι ώστε να θεωρείς ότι ζεις. Να μιλάς για τον εαυτό σου και να λες περήφανα και με ειλικρίνεια: Ζω, όπως πρέπει/έπρεπε/θέλω/ήθελα/ονειρεύομαι να ζω.

Αυτή η γενικότητα, η αοριστία κάποιες στιγμές με τρελαίνει. Μετά το βραχυκύκλωμα, προσπαθώ να δεχτώ όλα αυτά μαζί μες στο κεφάλι μου και τελικά βλέπω μόνο Τύχη. Ούτε το βαθύ νόημα που έψαχνα, ούτε καμιά σεναριακή ανατροπή στο τέλος, ούτε σχέδιο, τίποτα. Άπειρες πιθανές εκβάσεις καταστάσεων που όσο μεγάλη συνέπεια κι αν έχουν στο χρόνο ή στο χώρο, ωχριούν τελικά μπροστά στο σύνολο, στο τεράστιο κατασκεύασμα που οι ίδιες συνθέτουν. Και κάπου εκεί βρισκόμαστε κι εμείς με τις ζωές μας...

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να μετανιώνω όλο και περισσότερο το γεγονός ότι επηρεάζομαι από τέτοιου είδους σκέψεις. Το σωστό για τους στόχους μου και για τη δική μου ζωή, είναι να γυρίσω το βλέμμα μου από αυτά, να κοροιδέψω τον εαυτό μου και να χώνομαι βαθιά στη σημασία της ύπαρξης μου. Πόσο σημαντικός είμαι και πόσο σημαντική είναι η ζωή μου για μένα, γιατί στην τελική αυτή είναι μία από τις λίγες μικρές αλήθειες που ακόμα στέκουν. Μου οφείλω να με παίρνω στα σοβαρά, γιατί αν για το σύμπαν και όλο το σύστημα είμαι ένα τίποτα, καλό σε μένα θα κάνω να προλάβω να τα γράψω εγώ πρώτα εκεί που ξέρουμε, να τα υποτιμήσω και να εκμεταλλευτώ τουλάχιστον το χρόνο συμμετοχής που μου έδωσαν σε αυτό το παιχνίδι...

...παρέα με τις λίγες, μικρές αλήθειες, που μου δίνουν την αίσθηση ότι ζω, και για τις οποίες θα προσπαθώ πάντα να ζω, όσο πιο πολύ μπορώ...