Απόφαση;;;

Λοιπόν, αν μη τι άλλο η όλη υπόθεση δίνει λαβή για φιλοσοφίες. Οι περισσότερες αποφάσεις που χρειάζεται να πάρει κάποιος είναι σημαντικές, με την έννοια ότι καθορίζουν τη ροή της ιστορίας. Απλά κάποιες από αυτές "φαίνονται" μεγαλύτερες, ίσως γιατί φαίνονται οι διαφορετικές συνέπειες ευκολότερα. Πχ, το να μην πας στο περίπτερο, μπορεί να σου σώσει τη ζωή, μπορεί όμως να μην μαζέψεις το νικητήριο Τζόκερ απ' το δρόμο, δε θα το μάθεις ποτέ, οπότε δεν έχει σημασία. Τι είναι αυτό που τελικά παίζει τον πιο δραστικό ρόλο; Η συνείδηση; Το αποτέλεσμα; Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παίρνεις την απόφαση; Ή μήπως η συνέχεια; Το γεγονός δηλαδή ότι ούτως ή άλλως πρέπει να υπάρξει συνέχεια επομένως πρέπει να υπάρξει λήψη απόφασης, όποια κι αν είναι αυτή;

Έπειτα υπάρχει το συναίσθημα. Συχνά ο μόνος παράγοντας στη λήψη μιας απόφασης είναι το πως αισθανόμαστε με την επιλογή μας. Τι γίνεται όμως όταν το δίλημμα είναι μεγάλο; Όταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση, αλλά καμιά από τις δύο επιλογές δε θα σου εξασφαλίσει ότι δε θα νιώσεις δυστυχισμένος με την επιλογή σου; Είναι όντως επιβεβλημένη η ζύγιση των καταστάσεων (the lesser of two evils) ή είναι μια καλοστημένη άμυνα στην ασυνείδητη ψυχολογική προετοιμασία για το στραπάτσο που δεν αποφεύγεται;

Αν κάθε απόφαση είναι η συνέχεια του νήματος προς μια κατεύθυνση, τότε πραγματικά θα 'θελα για λίγο, να δω το σύνολο όλων αυτών των ιστών, από την αρχή του χρόνου μέχρι το τώρα. Τόσο τυχαίες και τόσο νομοτελειακές ταυτόχρονα που μοιάζουν οι συνέπειες των αποφάσεων μας, είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό θα είναι γεωμετρικά τέλειο, με μια συγκλονιστική συμμετρία που θα φτάνει μέχρι την πιο μικρή ίνα.

Κι απο κει και πέρα, το χάος. Τα ερωτηματικά που μπορείς να απλώσεις στο θέμα είναι ατέλειωτα και τις περισσότερες φορές άχαρα και άσκοπα. Το πιο απλό: Ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν...; Ή αν δεν...; Έχουμε τελικά την τύχη μας στα χέρια μας; Σε τι βαθμό; Τι θα γινόταν αν γνωρίζαμε από πριν με μαθηματική ακρίβεια όλες τις συνέπειες των αποφάσεων μας; Ήδη ακούγεται βαρετό. Είναι ευχή, κατάρα, δύναμη ή ψευδαίσθηση το να περνούν από τα χέρια μας πολλές αποφάσεις;

Το φτωχό μου μυαλό αρνείται να δώσει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Μπορώ να καταλάβω πόσο άσκοπη και μάταια φαίνεται λοιπόν η διαδικασία της λήψης αποφάσεων. Αυτό που πραγματικά όμως με εντυπωσιάζει, είναι πως ακόμα κι έτσι να δεις το πράγμα, δεν παραιτείσαι. Ακόμα κι αν η επιλογή σου είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Ακόμα κι αν δεν βλέπεις το δάσος. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν τελειώνει ποτέ η ιστορία. Το παν γι αυτήν είναι να πάρεις μια απόφαση, όποια κι αν είναι αυτή. Για να πας παρακάτω και να πάρεις την επόμενη. Κι όσο παράλογο και μάταιο φαίνεται αυτό, τόσο εσύ συνεχίζεις. Δηλαδή, είναι φοβερό αυτό το πράγμα με σένα! Τόση σκέψη για μια απόφαση, αλλά από τη στιγμή που την πήρες, λίγη σημασία έχει τι διάλεξες τελικά!

Κι αυτό το ρητό που κυκλοφορεί απ' την αρχή, κι όλο κάποιος στο είπε, κι όλο το είπες σε κάποιον άλλο, αυτό το "Πάρε μια απόφαση και πράξε ανάλογα, δεν έχει σημασία τι, και πίσω μην κοιτάς", μοιάζει με "φιλικό χτύπημα στην πλάτη", με το ταπεινό χαμόγελο μιας μεγάλης φιλοσοφίας, που σου προδίδει τη μικρότητα σου μέσα στο μεγαλείο σου!

Έτσι, πήρα την απόφασή μου. Και δε θα μάθω ποτέ όλες τις συνέπειες. Καλύτερα, ίσως και να μην το άντεχα.