Μια ανάσα στη βροχή...

Βροχή. Καταιγίδα. Άπειρες μικρές σταγόνες χτυπούν επάνω μου, κι εγώ προσπαθώ με μανία να με αγγίξουν. Υποτίθεται ότι κάτι πρέπει να με αγγίξει, το ένστικτο μου υπαγορεύει ότι έτσι γίνεται. Νιώθω να βάλλομαι από παντού, το μόνο που θέλω είναι να κρατήσω κάποιες σφαίρες στο κορμί μου, αλλά συνηθώς με διαπερνούν σαν να μη συνάντησαν ποτέ τίποτα στην τροχιά τους. Δε μπορώ να διανοηθώ το συμπέρασμα από φόβο. "Κενός άνθρωπος;"

Αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος. Το σιχαίνομαι, και δεν περιμένω από κανένα να το αγκαλιάσει, πόσο μάλλον όταν αυτή η εικόνα ώρες ώρες αηδιάζει εμένα τον ίδιο. Κάποτε έπρεπε να οριοθετήσω κάποια πράγματα. Να δώσω ταυτότητες. Να δώσω στα πράγματα τη δική μου υποκειμενική διάσταση. Να δώσω χρώμα. Κι ας ήταν η λάθος ματιά, το λάθος χρώμα. Θα είχα έναν σταθερό άξονα να κινούμαι τουλάχιστον, γιατί τώρα χωρίς χάρτη...

Σου φαίνεται γελοίο το ότι έχω πρόβλημα να δεχτώ τόσες πια πιθανές/δοθείσες εκφάνσεις του κόσμου μας. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει τίποτα, ίσα ίσα, πολλές φορές το πρόβλημα είναι το ακριβώς αντίθετο. Ώρες ώρες εύχομαι τα πράγματα να ήταν άσπρο-μαύρο, να είχα τη δυνατότητα να κάνω εύκολα τις επιλογές -σωστές ή λανθασμένες- αυτό πλέον είναι το τελευταίο που με απασχολεί.

Ψάχνω να βρω κάτι σταθερό γύρω μου να πιαστώ, να με βάλω μέσα, να νιώσω ότι "εδώ θα ανήκω για πάντα". Αντ' αυτού, νιώθω προϊόν μιας τυχαίας γενιάς, καταναλωτής σε 24ωρη βάση, ένας κακόμοιρος κλόουν, καταδικασμένος να αξιολογεί πράγματα κάλπικα και καταστάσεις πλαστές, ψευδαισθήσεις...

Το λυπηρό είναι, όταν έχεις μεγαλώσει μαθαίνοντας να σέβεσαι κάποιες έννοιες, να τις βλέπεις να καταρρέουν η μία μετά την άλλη και να σε συνεπαίρνουν και σένα στην κατρακύλα τους. Επικοινωνία... δεν είμαι σίγουρος αν σήμερα οι περισσότεροι την επιδιώκουν ή αν προσπαθούν να την αποφύγουν... Όταν βλέπεις στα βλέμματα του κόσμου ότι έχουν σταματήσει πλέον να πιστεύουν στον άλλο, ή στον Άνθρωπο γενικότερα, πώς μπορείς να δημιουργήσεις μια κοινωνία; Πώς μπορείς να ψιθυρίσεις τη λέξη εμπιστοσύνη;

Στις φιλικές συγκεντρώσεις, στις παρέες, στις "χαρές", στο τραγούδι, βλέπω τα μάτια μας λάμπουν για κάποιες στιγμές. Γιατί εκεί να είναι το λίγο; Γιατί εκεί να είναι "το παραστράτημα"; Γιατί να είναι αυτό το παραμύθι; Κι αν είναι αυτό το παραμύθι, τότε η αλήθεια που κατοικεί; Μέσα στα κλειστά μας παράθυρα, στις τηλεοράσεις, στη σιωπή και στη βιασύνη; Αλήθεια. Η πιο παρεξηγημένη λέξη. Οτιδήποτε φέρει τη λέξη "αλήθεια" ως ετικέτα, είναι πλέον σίγουρο ότι είναι ακόμα μια απάτη.

Μήπως έψαχνα πάντα σε λάθος μέρος; Μήπως έπρεπε να ανησυχώ μόνο και να κάνω αυτοσκοπό την προσωπική μου επιτυχία; Εδώ είμαστε. Επιτυχία. Μεγάλη κουβέντα. Τι σημαίνει να πετύχεις, στη ζωή για παράδειγμα; Εδώ οι απαντήσεις δεν έχουν τέλος. Λεφτά, υγεία, η αίσθηση της ολοκλήρωσης, οικογένεια, απόγονοι, προσφορά, και δε συνεχίζω διότι πλεόν ακόμα και η επιβίωση θεωρείται επιτυχία και μάλιστα σε ίδια μεγέθη με τα παραπάνω. Απλά, να ζήσεις. Τόσο απλά! Βρες ένα τρόπο να ζήσεις έτσι ώστε να θεωρείς ότι ζεις. Να μιλάς για τον εαυτό σου και να λες περήφανα και με ειλικρίνεια: Ζω, όπως πρέπει/έπρεπε/θέλω/ήθελα/ονειρεύομαι να ζω.

Αυτή η γενικότητα, η αοριστία κάποιες στιγμές με τρελαίνει. Μετά το βραχυκύκλωμα, προσπαθώ να δεχτώ όλα αυτά μαζί μες στο κεφάλι μου και τελικά βλέπω μόνο Τύχη. Ούτε το βαθύ νόημα που έψαχνα, ούτε καμιά σεναριακή ανατροπή στο τέλος, ούτε σχέδιο, τίποτα. Άπειρες πιθανές εκβάσεις καταστάσεων που όσο μεγάλη συνέπεια κι αν έχουν στο χρόνο ή στο χώρο, ωχριούν τελικά μπροστά στο σύνολο, στο τεράστιο κατασκεύασμα που οι ίδιες συνθέτουν. Και κάπου εκεί βρισκόμαστε κι εμείς με τις ζωές μας...

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να μετανιώνω όλο και περισσότερο το γεγονός ότι επηρεάζομαι από τέτοιου είδους σκέψεις. Το σωστό για τους στόχους μου και για τη δική μου ζωή, είναι να γυρίσω το βλέμμα μου από αυτά, να κοροιδέψω τον εαυτό μου και να χώνομαι βαθιά στη σημασία της ύπαρξης μου. Πόσο σημαντικός είμαι και πόσο σημαντική είναι η ζωή μου για μένα, γιατί στην τελική αυτή είναι μία από τις λίγες μικρές αλήθειες που ακόμα στέκουν. Μου οφείλω να με παίρνω στα σοβαρά, γιατί αν για το σύμπαν και όλο το σύστημα είμαι ένα τίποτα, καλό σε μένα θα κάνω να προλάβω να τα γράψω εγώ πρώτα εκεί που ξέρουμε, να τα υποτιμήσω και να εκμεταλλευτώ τουλάχιστον το χρόνο συμμετοχής που μου έδωσαν σε αυτό το παιχνίδι...

...παρέα με τις λίγες, μικρές αλήθειες, που μου δίνουν την αίσθηση ότι ζω, και για τις οποίες θα προσπαθώ πάντα να ζω, όσο πιο πολύ μπορώ...