Out Of Focus

Όταν αυτός ο κόσμος της αοριστίας και της απροσδιοριστίας γκρεμίζεται, φέρνω στο νου μου τις φάτσες των σοφών. Αυτών που μέχρι και πριν λίγα λεπτά κείτονταν ήρεμοι στη σιγουριά της εμπειρίας και της εφαρμοσμένης γνώσης. Οι αντιδράσεις τους είναι παροιμιώδεις. Βλέμματα πλουσίων που έχασαν την περιουσία τους σε ένα λεπτό. Φτώχεια και σιωπή, αλλά αυτή η σιωπή είναι διαφορετική. Είναι το ατυχές αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να βρεθεί η στοιχειώδης δύναμη για την άρθρωση λίγων "πώς" και "γιατί".

Όταν βρεθεί το αντίτιμο που θα εξαγοράζει την ψυχική ηρεμία όλων των ανθρώπων, τότε ο κόσμος θα έχει ήδη τελειώσει. Η αυτοκαταστροφική μας φύση, ζητάει την όλο και πιο εύκολη λύση που μας βγάζει από τον κόπο. Όταν λοιπόν βγούμε από όλους τους "κόπους" τότε έρχεται και το GAME OVER. Τι κι αν βγήκαμε Top Scorers;

Φυσικά και πάντα θα αποζητούμε την πιο εύκολη λύση (ή τέλος πάντων μια οποιαδήποτε λύση), διότι αυτός είναι ο μόνος κανόνας του παιχνιδιού και άρα το νόημα του. Το θέμα εδώ όμως είναι ότι οι πιο πολλοί παίζουμε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι θα γινόταν αν όλες οι προθέσεις μας και οι στόχοι των ενεργειών μας έπαιρναν την τιμή TRUE. Και πάλι θα βγαίναμε χαμένοι, γιατί θα μέναμε χωρίς παιχνίδι. Παίζουμε, θέλοντας να αγκαλιάσουμε το στόχο που πολεμούμε να αποφύγουμε.

Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τσακίζεται, παρ' το χαμπάρι επιτέλους. Νομοτελειακά λοιπόν, ο πόνος είναι ζωογόνος. Απλά ο άνθρωπος, με το ακατανόητο σκεπτικό του κάνει τη διαφορά και έχει κλέψει ήδη τη νίκη μέσα από τα χέρια της ακατανόητης φύσης, ακόμα κι αν αυτή κάποτε τον εκδικηθεί και τον σβήσει μια για πάντα. Και πάλι, το παιχνίδι παιζόταν αλλού...